Sözün Şiiri

Sözün Şiiri

başlangıçta söz vardı dedi bir zamanlar incil

sonsuza dek şiir kalacak diye söyledi şair

söz doğdu, büyüdü

önce hikâye, sonra roman oldu

ve şiir olarak öldü

söz insan mı

hikâye gençlik mi

ya da roman yaşlılık

işte şiir budur,

hayatın birkaç sözle anlamıdır

söz, benim

ben insanım.

Söz’le varolur sözün sahibi, ama önce söz vardır ki onu söylemezden önce yoktur hiç kimse. Sonraları o söz, sahibin sözü olur, yani insanın. Söz birdir; birkaç olması onun elindedir. Söyleyerek çoğalır ve çoğaltır sözlerini. Hikâyesini yazar, içine kendini ve kendinden olmayanı katmaya başlar. Kendinden çok katarsa yalnız olur, olmayanı ise hiçbir söze değmez. Çoğu kez hikâyelerin roman olduğuna tanık olunur. Her sözün bir romanı olur gibidir, ancak her söz şiire dönüşmez. Kimdir ki romanını damıtır; onda bir şiir belirir. Hasılı söz hep vardır, ama –varsa- şiir onu ebediyete uzatacaktır. Artık sözün sahibi, sözle değil; şiirle anılacaktır.

İşte hepimizin “masalı”. Hikâye, bazen romandan oluşan bu masalın sonuna bir “şiir” ekle ki anılasın.